Rozdział 8

Hejka! Tak, znów nowy rozdział! Ta wena mnie osacza ze wszystkich stron! Rozdział 9 ma już beta! :D Zaraz biorę się za 10 i 11! 
   Rozdział dedykuję tym, którzy mnie wspierają w pisaniu:

• Cyzia14 (mordko Ty moja... jak tam borsuczek? ;) )
• Martyna K. (Tak, Ty! )
• Poison (gdyby nie nasze drarry na gadu to nie miałabym weny :D )
• Czytelnikom mojego bloga, gdyż każdy komentarz mnie motywuje! 

Oczywiście 3 pierwsze osoby to w szczególności! Nie marudźcie, iż krótki! Cichaj! Jest w sam raz jak na mnie! :p
   Może 9 bd dłuższy! Nie wiem, nie porównywałam! 
Miłego czytania
Irisa Malfoy ;*

***

    Koniec roku szkolnego nadszedł bardzo szybko. Oczywiście Hermiona miała ze wszystkiego najwyższe stopnie. Pożegnała się z przyjaciółmi i stawiła się tak, jak jej „Pan” kazał w jego komnatach. Zapukała cicho do drzwi. Kiedy usłyszała „czekaj” usiadła na swoich torbach. Po niecałych 5 minutach wyszedł z torbami Snape. Chwycił jej walizki i bez żadnego słowa teleportował się z nią do siebie do domu.

- Za mną – mruknął. Hermiona chwyciła niepewnie swoje rzeczy i ruszyła za nim na górę. Dom nie wyglądał na stary. Był nawet nowoczesny. Od razu przypadł Hermionie do gustu. Severus stanął przy jednych z wielu drzwi i otworzył je. - Twój pokój. - Pomieszczenie było bardzo małe. Mogły w nim zmieścić się co najwyżej 2 osoby. - Rozpakuj się. Później zejdź na dół. Objaśnię ci zasady. Jasne?

- Dobrze – odparła i weszła do środka. Postawiła torbę na łóżku. Była załamana. Już w Hogwarcie, gdyby mieszkała z dziewczynami, miałaby więcej miejsca niż tu, w tej pieprzonej norze! Z lekką irytacją wkładała ciuchy do szaf. Co chwilę przysłuchiwała się, czy Mistrz nigdzie w pobliżu się nie kręci. Kiedy już była pewna, że w walizce już nic nie zostało, z grymasem na twarzy zeszła na dół. Stanęła tuż przed nosem Severusa.

- Jestem.

- Widzę, ślepy nie jestem. Siadaj. Powiem ci, co możesz, a co nie... Zasady i tak dalej.

Hermiona grzecznie usiadła. Starała się zająć jak najmniej miejsca na sofie.

- A więc jesteś moją własnością i masz się mnie słuchać. Kara? Owszem. Albo w mojej sypialni... Nie ma tam portretu Dumbledore'a. Ale to tylko wtedy, jak naprawdę mnie wkurzysz. A tak to Crucio, upokorzenie. Wybacz, taki jestem. Nie zmienisz mnie. Chyba, że wpadnie mi coś innego do głowy. Rada? Tak, bądź posłuszna. Posiłki jemy razem. Nie waż się spóźnić. 9 rano śniadanie, 14 obiad i 19 kolacja. Ach, zasady w stosunku do mnie. Mów mi per panie, a nic się nie stanie. Możesz czytać książki, pić, ile chcesz i jeść. Nie wolno ci wychodzić bez mojej zgody. Nie masz prawa grzebać w moich rzeczach, a zwłaszcza w gabinecie. Śpisz u siebie. Łazienka jest jedna, więc kto pierwszy, ten lepszy. Po 22 nie chcę cię widzieć nigdzie oprócz twojego łóżka, jasne?

- Dobrze.

- Cieszę się. - Wstał i podszedł do barku. Nalał sobie Ognistą i wypił wszystko.

Hermiona podreptała na górę. Musiała się oswoić z tym wszystkim. Nadal cierpiała po utracie rodziców, jednakże próbowała zapomnieć. Teraz górował strach... strach przed swoim panem. Bała się, że ją skrzywdzi, a tego by nie chciała. Może i była silną osobą, ale również wrażliwą i niektóre słowa mogły ją zranić. Zastanawiała się, dlaczego ma mówić do niego „Panie”? „Jak to brzmi: Panie, mogę to...? Panie, czy mogę iść na dwór...? Merlinie, Hermiono, te wakacje będą najgorsze w życiu!” - myślała. Była 13:30. Za pół godziny miała zjeść obiad z Severusem. Chwyciła jakieś lepsze ciuchy i weszła do łazienki.

   Severus siedział na dole i czekał na obiad. Usłyszał szum wody. „Poszła pod prysznic” - pomyślał. Trochę było mu jej żal. Jest u swojego nauczyciela, którego nienawidzi, jeszcze te zasady. „Czemu tak ostro ją potraktowałem? Czemu zagroziłem jej łóżkiem?! Nie, Severusie, nie pragniesz jej! Wybij to sobie z głowy”. Wstał i poszedł na górę. Hermiona zapomniała zamknąć drzwi. Rzucił na siebie Zaklęcie Kameleona i wszedł do środka. Stanął w kącie i spojrzał na prysznic. Była pod nim mokra i naga. Jej małe piersi pasowały do całego ciała. Jednym słowem była piękna. W ręczniku wyszła spod prysznica. Wytarła się. Severus zauważył, że ubiera... stringi? „No, Granger, zaskakujesz mnie”. Snape był podniecony na widok tak pięknego, nagiego ciała. Miał ochotę zdjąć z siebie zaklęcie. Jednak powstrzymał się, gdy dotarła do niego wiadomość, jak ona może zareagować. Nie chciał jej krzywdzić, ale to, że jest jego własnością górowało.

Kiedy Hermiona była w bieliźnie, zdjął zaklęcie. Ujrzała go w lustrze i przestraszyła się.

- Co pan tu robi? - zapytała smutnym tonem. - Myśli pan, że skoro jestem pana własnością, oznacza to, że może pan mnie podglądać w łazience?!

- Po pierwsze nie krzycz. - Podszedł do niej powoli i pocałował w skroń. - Uspokój się! Jesteś moją własnością i to właśnie oznacza, że mogę robić z tobą wszystko! Z tobą i z twoim ciałem, Granger... co do jednego milimetra. Ubierz się. Za 5 minut obiad. - Wyszedł, zostawiając Mionę w łazience.

   Hermiona była zdziwiona zachowaniem swojego Pana, jak i wściekła na niego za to. Nigdy by się nie spodziewała, że Severus będzie zdolny, by pocałować ją w skroń. „Ale, Hermiono... on przez to tylko pokazał, że może robić wszystko, a ty nie masz prawa zaprzeczyć. Musisz być posłuszna. Chyba nie chcesz stracić dziewictwa z tym pedofilem” - pocieszała się w myślach. Równo o 14 była w kuchni. Severus już czekał. Usiadła naprzeciwko niego. Na jej policzku zakwitły rumieńce. Nie wiedziała, co robić.

- Smacznego, Granger - burknął.

- Smacznego, Panie – powiedziała, siląc się na szczery uśmiech.

   Po obiedzie, który Hermionie bardzo smakował, młoda Gryfonka poszła do siebie. Wzięła z biblioteczki Snape'a jakąś książkę i zaczęła czytać.