Rozdział 7

Hej Wam ludzie! Weekend jest jak zawsze cudny więc na polepszenie humoru oto 7 rozdział! Nażarłam się czekolady i naszła mnie wena! Właśnie 8 piszę i może jutro Becie wyślę! :D

Dziękuję za tyle obserwatorów (16 :o ) i za tyle wejść... 

Dziękuję mojej becie ;* 

MAM PROŚBĘ! Z BOKU JEST ANKIETA! GŁOSUJCIE ;3

Pozdrawiam

Miłego Czytania

Irisa Malfoy

***

 Hermiona siedziała u siebie w pokoju i patrzyła na oświetlone blaskiem Słońca błonia. Kiedyś były dla niej radosne, kolorowe... z sensem. Ale odkąd dowiedziała się, że jej rodzice zostali zamordowani, cały świat stracił dla niej sens i barwy. Czuła ogromną pustkę, której nikt nie był w stanie zapełnić. Rozpłakała się znowu po rozmowie o tym z przyjaciółmi. Tylko Harry nie był namolny i nie wypytywał jej o wszystko. Tak, Potter siedział i słuchał. Czasem ją nawet pocieszał. Hermiona czuła się wtedy pewniejsza. Mniej obawiała się tego, co nastąpi już za 3 dni. Nie chciała z nim mieszkać. Jednak innego wyboru za bardzo nie miała. Rodziców nie było, a na Norę co chwilę napadali Śmierciożercy.
Młoda Gryfonka westchnęła. Wytarła rękawem łzy bólu i rozpaczy, a potem poszła do łazienki się umyć.

  Severus siedział w swoich komnatach i czekał na Dracona. Musiał mu powiedzieć, co ma mu dać. Po chwili wszedł Malfoy.
- Chciałeś mnie widzieć? O naznaczeniu już wszystko wiem. Mów, co masz mówić - oparł się o futrynę. Czuł żal do swojego nauczyciela, że kazał mu to robić. Czuł się paskudnie. Ale nie pyskował pomimo tego, że był arystokratą. Wybrał dobro ojca. I tak był pewien, że Lucjusz odpłaci się za to Severusowi, więc nie przejmował się aż tak bardzo.
- Dobrze, zapłać mi 1000 galeonów, a Lucjusz w lipcu wyjdzie z Azkabanu.
Dracona zatkało. Nie mógł uwierzyć tak mała cena za ojca!
- Dobrze. Zapłacę w lipcu. Dzień przed wypuszczeniem go. Dobrze? Chcę mieć pewność, Severusie – odparł i wyszedł, zostawiając zdezorientowanego Mistrza samego w komnatach. Snape nalał sobie wody i się napił. Wiedział, że Malfoy jest zaskoczony tą sytuacją. Jednak nie chciał za dużo, by Lucjusz nic nie podejrzewał.

    Alex siedział w swoim gabinecie i myślał nad tym, czy zostać na następny rok czy nie. Nagle podskoczył. Do jego komnat wszedł Severus Snape. Mistrz Eliksirów był trochę roztargniony.
- McQuin... słuchaj. Jak można zniszczyć naznaczenie? Takie zrobione magią? - powiedział prosto z mostu, jadowitym tonem.
Profesor od obrony przed czarną magią zawahał się. Nie wiedział, co powiedzieć. Był zdumiony tym, o co zapytał go Severus. Czyżby kogoś naznaczył? A jak nie on to... jego koledzy?
- Ekhem... Severus... Jakie naznaczenie?!
- Och, naznaczyłem Granger i jest moją własnością! Jak mogę to cofnąć? Myśl! - warknął i usiadł na sofie. McQuin wstał i poszperał zaciekawiony w książkach.
- A więc... nie da się tego cofnąć. Można to zlikwidować…
- Tak, wiem – przerwał. - Jak naznaczę kogoś innego albo jak ktoś mnie naznaczy!
- Ale... Nie przerywaj mi! – powiedział, gdy Snape otwierał usta, by coś oznajmić. - Można też śmiercią właściciela albo... ślubem - uśmiechnął się ciepło. - Ale wiem, że śmierć i ślub w tym wypadku odpadają, więc...
- Więc zostaję w kropce! - wstał. Był wściekły na siebie, że pozwolił sobie na te durne naznaczenia ludzi. Co on sobie myślał? Przecież to jeszcze dziecko, które teraz jest pod jego opieką! A on ją naznaczył. „Ale Dumbledore kazał” - usprawiedliwiał się. Prawda była inna. I on o tym wiedział. Mógł odmówić i oznajmić, że poradzi sobie z tym wszystkim bez użycia magii. Ale nie. On musiał wykazać się głupotą i zadać biednej Hermionie, która właśnie straciła najbliższych, jeszcze większy ból. Severus z wściekłą miną wyszedł z komnat profesora. Udał się na błonia. Usiadł nad jeziorem i patrzył w jeden punkt.

     Hermiona w końcu wyszła z pokoju. Poszła na błonia. Zobaczyła Severusa. Chciała zawrócić, ale nagle usłyszała wołanie,
- Granger, nigdzie nie idziesz. Siadaj dupskiem koło mnie, mamy do pogadania - powiedział Severus.
Hermiona grzecznie usiadła obok niego, nie chciała się narażać na jakieś nieprzyjemności z jego strony (znowu), a przed nią jeszcze dwa miesiące z nim.
- Słucham, profesorze... - powiedziała niepewnie. Czuła się skrępowana w jego towarzystwie. Severus spojrzał w jej oczy. Chciał ujrzeć w nich jakieś pozytywne emocje, ale znalazł tylko strach. Granger zobaczyła w jego wzroku troskę i żal.
- Granger, po zakończeniu roku szkolnego idziesz do moich komnat z bagażami. Stamtąd udasz się ze mną przed bramę Hogwartu... i teleportujemy się do mnie. U mnie musisz stosować się do moich zasad, jasne?
- A jak nie, to co? - odwarknęła
- A jak nie, to co, profesorze, jak już, Hermiono. A jak nie, to będzie kara... jesteś moją własnością. - Na te słowa Hermiona wzdrygnęła się. Prawie o tym zapomniała. - I mam prawo zrobić z tobą wszystko… No, prawie. Bez twojej zgody nie mogę się z tobą przespać... więc tej kary nie zastosuję - posmutniał.
- Jest pan obrzydliwy! - żachnęła się. Wstała, westchnęła głośno i poszła w kierunku zamku, zostawiając Mistrza samego.
    Severus siedział długo nad jeziorem. Myślał o tym, co ma nastąpić. Już się cieszył wolnością od szkoły. Było tak blisko. A nagle Granger to wszystko popsuła. Snape nie mógł tego zrozumieć.

     Hermiona siedziała u siebie w pokoju przybita tym wszystkim. Patrzyła przez okno w niebo. Myślała o rodzicach. Zastanawiała się, czy są szczęśliwi, dumni z niej i czy właśnie teraz chcą ją pocieszyć w nieszczęściu
     Zrezygnowana zeszła z parapetu i zaczęła się pakować. Jutro miał być ostatni dzień nauki, a pojutrze zaczyna się koszmar, jakich mało. Spakowała wszystkie ciuchy, zostawiając parę na dwa dni. Ciekawiło ją jedno: jakie zasady będzie miał Severus i  jaką karę w stosunku do niej zastosuje…?