Rozdział 11

Dla Mojego Skarbka - Miśki ;* A bo tak :)

***


  Kiedy nadszedł siódmy dzień, Severus z samego rana upił się, by nie myśleć o Hermionie. Był zalany w trupa. Nie wiedział, co robił i co mówił. Dopiero wieczorem, kiedy wytrzeźwiał, przypomniał sobie, że ma odebrać Granger. Teleportował się do Malfoy Manor. Zapukał do drzwi i po chwili otworzyła mu Narcyza.
- Witaj, kochana. Przyszedłem po Hermionę, jest może gdzieś w pobliżu?
- Witaj, Severusie - przytuliła go. - W tej chwili nie przyjdzie. Jest zajęta.
- Tak? A czym? - wszedł do środka i usiadł na fotelu.
- Draco i Lucjusz są w lochach i... Nie chcę o tym mówić. To straszne. Wiem, że jest szlamą, ale toleruję ją. Uważam, że nie zasłużyła na takie traktowanie. Codziennie słyszę jej płacz, krzyki... błaganie o picie bądź jedzenie. Kiedy moi chłopcy śpią, wchodzę do niej. Jest taka... przestraszona, samotna. Niestety, jest chora, ma skręconą kostkę i jest wychudzona. Ma pełno ran na ciele od batów i kopniaków. - Snape słuchał z wielką uwagą. – Severusie, nie krzywdź jej. Ona nic złego nie zrobiła. Jest tylko małą, kruchą osóbką w tym wielkim świecie. Mówiła mi, że gdyby nie śmierć jej rodziców, nie byłaby u ciebie i nie cierpiałaby tak.
- To straszne, Narcyzo. Obiecuję, że się nią zajmę.
Po chwili wyszedł Draco, a za niam Hermiona, trzymana przez Lucjusza jak więźnia. Popchnął ją w jego ramiona. Upadła mu przed stopami. Nie trafił. Ten upadek spowodował fale bólu w nodze i na całym ciele. Zaczęła szlochać i całować buty Severusa, jako dziękowanie, że już po nią wrócił.
- Nie rycz, głupia. Wstawaj. Nie poniżaj się mi tu! - warknął i pomógł jej wstać.
- Ja... ja...- cała dygotała z zimna. Severus wziął ją na ręce, które szybko się zabrudziły jej krwią. Miała rany... Świeże rany na plecach od batów.
- Spokojnie, mała. Nic nie mów. Oszczędzaj siłę. Lucjuszu, zawiodłem się na tobie. Sądziłem, że z ciebie i z Dracona to... są jacyś ludzie. Myliłem się - zniknął.
     W swoim domu położył Mionę u siebie na łóżku. Nie chciał, by spała u siebie, w tym małym, ciemnym i zimnym pokoju, a poza tym potrzebowała opieki... A ją mógł zapewnić tylko on. Zdjął jej zniszczoną koszulkę i wyczarował wodę oraz gąbkę. Delikatnie mył jej nagie i zimne ciało. Hermiona nie opierała się. Mamrotała coś pod nosem, ale było to nie zrozumiałe dla Mistrza. Przewrócił ją na plecy. Narcyza miała rację - rany były głębokie.
- Zapiecze - ostrzegł ją i przyłożył gąbkę do pleców. Zasyczała z bólu i uczucia pieczenia. Severus umył jej nogi. Kiedy skończył, ubrał jej bieliznę, ciepłe ubrania i skarpetki. Wlał do jej ust Eliksir Wzmacniający i usiadł obok niej. Chwycił nabrzmiałą i siną stopę dziewczyny. Zaczął ją masować. „Na Merlina, gdybym był dobrym człowiekiem, nie było by tego! Jestem potworem. I można by rzec, że to ja częściowo jestem autorem tego wszystkiego”. Założył jej bandaże i przykrył kołdrą.
- Śpij, kochana, śpij – wyszeptał i pocałował ją w czoło.
- Dobranoc, panie - mruknęła sennym głosem.
- Dobranoc, Granger. - Położył się koło niej. Objął ją ramieniem i ogrzewał własnym ciałem. Po chwili zobaczył, że zasnęła. Snape'a ogarnął spokój. Spokój, że już nie będzie musiał się o nią martwić ani za nią tęsknić. To wydawało się dziwne. Nigdy za nikim nie tęsknił ani nigdy mu na nikim aż tak nie zależało. Czyżby się zakochał? Nie... to niemożliwe…
    Hermiona, gdy spała w ramionach swojego pana, czuła się bezpiecznie. Wiedziała, że teraz jest u niego... Tylko on i ona. Nikt więcej. W duchu modliła się, by już nigdy więcej nie oddawał jej Malfoy’om. Chciała mieć go tylko dla siebie. Nie rozumiała tego, ale miała nadzieję, że wkrótce zrozumie. To wszystko wydawało się jej dziwne... Miała wrażenie, że Severus zmienił się w stosunku do niej, ale dlaczego tak nagle? Czyżby to były wyrzuty? A może przez jej chorobę? Tego nie wiedziała. Wtuliła się mocniej w Severusa i zaczęła śnić... śnić o nim. To był ten sam sen, co w szkole, ale tym razem widziała twarz. Wyraźną twarz Severusa Snape'a.

***
Hej Miśki! Wybaczcie, że tak wcześnie ale... w poniedziałek na kompie nie będę!
Dziękuję mojej becie za to, że mi go szybko sprawdziła :)
Jak obiecałam robi się słodko! och, już nie będę jej katowała!
Wiecie, że Was kocham? A w szczególności moją najlepszą przyjaciółkę... Cyzie! ;* <3
Mam nadzieję, iż Wam się spodobał ten rozdział! Wybaczcie, że krótki! :3 Nie bijcie! 12 będzie dłuższy! obiecuję!
                                                A to nasza piękna i troskliwa Narcyza! :D

To tyle ode mnie.!

Pozdrawiam

Irisa Malfoy