Rozdział 12

Dedykacja - Zosia! Za te rozmowy na gadu :*

***

  Następnego dnia Severus obudził się pierwszy. Spojrzał na Hermionę, która spała, a na jej twarzy malował się spokój. Cieszył się z tego powodu. Dotknął jej czoła. Miała gorączkę.

- Hermiono - szepnął jej do ucha swoim seksownym głosem. Dziewczynę przeszedł dreszcz. Leniwie otworzyła jedno oko.

- Zimno mi, panie... Głowa mnie boli - wyszeptała. Severus wstał i podszedł do półki z eliksirami, chwycił ten z Napojem Błogiego Snu i na wzmocnienie.

- Masz, wypij to, a następnie to. Po drugim zaśniesz. 

- Panie, nie chcę umierać – zaprotestowała. - Nie pozbywaj się mnie, nic ci, panie, nie zrobiłam. - Spojrzała na wściekłą minę Severusa. - Och, wybacz, panie. Źle zrozumiałam. Ból zakłóca mi wszystko.

- Nic się nie stało, Hermiono. Proszę. – Podał jej flakonik. Niechętnie wypiła wszystko. - Jesteś głodna? Śmiało, mów. Jesteś wychudzona i odwodniona... Powinnaś coś zjeść, zanim wypijesz Błogi Sen.

- Na Merlina! Zapomniałam, panie, że istnieje takie coś jak jedzenie! Bardzo bym o to prosiła, panie. Dawno nic nie jadłam. 

Severus westchnął. Machnął swoją różdżką i na nogach dziewczyny pojawiła się taca z jedzeniem. 

- Nakarmić? Czy zjesz sama? - zapytał ciepło.

Hermiona zarumieniła się. Usiadła i chwyciła nóż oraz widelec. Zaczęła walczyć z omletem. Jednak nie miała tyle siły, by móc go pokroić. Snape wziął od niej sztućce i zrobił to za nią.

- Proszę – rzekł i oddał nóż oraz widelec.

- Dziękuję, panie. Jest pan zbawieniem.

  Snape zarumienił się, a Hermiona zaczęła jeść. Trochę krępowało ją to, że jej pan musi teraz przy niej wszystko robić. Była pewna, że zapłaci mu za to, jak będzie mogła. Prawie pusty talerz odłożyła na szafkę nocną. Chwyciła flakonik z eliksirem na sen. Wypiła go i wygodnie położyła głowę na kolanach Mistrza. Snape zesztywniał, ale potem się rozluźnił. Zrozumiał, że po prostu czuje się samotnie i chce się do kogoś przytulić. Kiedy zasnęła, położył jej głowę na poduszce, a sam zszedł na dół, bo właśnie ktoś zadzwonił do drzwi. Otworzył je, a w nich stał Dumbledore.

- Witam, Albusie. Co cię do mnie sprowadza? - Wpuścił go do środka.

- A... No widzisz, Severusie... wpadłem przelotem. Byłem na Pokątnej i pomyślałem, że odwiedzę ciebie i pannę Granger, sprawdzę jak wam się razem żyje. Gdzie ona jest? - zaczął się rozglądać.

- Mhm… na górze, u mnie w sypialni. Śpi. Zachorowała. 

- A to pech. A chciałem zadać jej kilka pytań. No cóż, mój drogi, skoro jest chora to... Jest w dobrych rękach. - Poklepał go po ramieniu i zerknął na zegarek. - Na mnie już czas. Obiecałem Harry'emu, że pomogę mu w Oklumencji. – Wyszedł, zamykając drzwi. Severus odetchnął z ulgą. Nie chciał, by Dumbledore dowiedział się o Malfoy Manor, o stosunku z przymusu i o tej łazience. Wrócił na górę i zerknął do pokoju - spała. Wszedł do łazienki i wziął gorący prysznic. Tym razem umył włosy szamponem Hermiony. Uznał, że ładnie pachnie... lilią? Bardzo ją lubił. Wyszedł z łazienki w samym ręczniku owiniętym dookoła bioder i poszedł do sypialni. Nie zauważył, że dziewczyna już nie śpi. Hermiona patrzyła na niego i wręcz pożerała go wzrokiem. A kiedy ściągnął ręcznik, nieświadomy niczego, zdębiała. Ciśnienie jej podskoczyło, a oddech przyspieszył. Severus w samych bokserkach odwrócił się i zdębiał. Hermiona zarumieniła się i schowała pod kołdrą.

- Ja... ja... przepraszam, panie. Nie miałam prawa, ale... nie... Ja nie mam nic na moją obronę - załkała.

Severus okrył ją i przytulił.

- Cicho, spokojnie. To... samo z siebie wynikło. Ty się obudziłaś. Byłaś zakłopotana, a ja nie zauważyłem. Wina jest głównie moja.

  Hermiona zbladła. „ Że co? On bierze winę na siebie?! I czemu mnie tak broni? Czyżby... nie... Hermiono... Po prostu martwi się, bo jesteś chora. Nic więcej” - myślała. Wtuliła się w nagi tors Severusa i zasnęła z wrażeń. Severus, trochę zakłopotany sytuacją, która przed chwilą miała miejsce, położył ją i tak w jej objęciach zasnął. 

Obudził się 3 godziny później. Była już 20:46. Hermiona znów miała gorączkę. Mało tego -  narzekała na nogę. Severus dał jej Eliksir Wzmacniający i zaczął znów masować jej nogę. 

Przez resztę nocy nie zmrużył oka, pilnował jej stanu zdrowia, ale na marne - Gryfonka smacznie spała.

***

Hej! I jak rozdział!? Podoba się? No mam nadzieję. Bo napisałam 20 i wena mnie opuściła! Dziękuję Becie! <3 Kochana jesteś i to baaardzo! ;*

 

A tu piękna Emma ! :)

Pozdrawiam