Rozdział 13

Dla mojej kochanej bety, która po sprawdzeniu 20 rozdziałów zrezygnowała. Dziękuję Ci kochana! Mam nową betę. Nox. Myślę, że dobrze się sprawi ^^
Ach, i jeszcze jedna dedykacja. Dla Dementorki. Za tą jej krytykę, która czegoś mnie nauczyła! Dziękuję Ci kochana! pomogło mi to bardzo!

***

Dni Hermionie mijały spokojnie. Severus nie pozwalał jej wstawać z łóżka, a więc co za tym szło nie mogła się myć. Na całe szczęście on to robił za nią. Codziennie obmywał jej ciało, a kiedy chciała skorzystać z toalety, pomagał jej dojść do niej. Stał przy drzwiach i czekał aż powie, że może wejść. Hermiona przyglądała mu się. Był zmęczony, niewyspany. Całymi dniami, gdy miał okazję, marudził. Ale Granger to nie przeszkadzało. Odkąd Snape pokazał się z innej strony... Hermiona zaczęła wiele rzeczy, tych dobrych, w nim zauważać. Na przykład to, że ten jego krzywy nos dodaje mu uroku albo gdy śpi... Właściwie to Miona nie miała okazji zobaczyć go, gdy śpi. Ale dziś miało się to zmienić.
    „Otworzyć oczy, a może nie? A co jak nie śpi? Ale... ja chcę go zobaczyć. Nie wiem czemu, ale wiem, że muszę! Otworzyć oko, a może dwa? Hermiono! Weź się w garść! Otwieraj te oczy... Inaczej nie dowiesz się, czy śpi” - biła się z myślami. Nagle usłyszała, że ktoś chrapie. „No widzisz! Śpi, no już! Otwieraj oczka!” . Hermiona cicho westchnęła. Policzyła do trzech i otworzyła oczy. Jej wzrok zatrzymał się na mężczyźnie o czarnych włosach, krzywym nosie i ciemnych oczach... CO?! Oczach?! Dopiero teraz zorientowała się, że nie śpi i patrzy na nią. Przestraszyła się. Zamknęła oczy i odwróciła się do niego plecami.
- Hermiono, już nie śpisz? - zapytał z ironią w głosie. „Och, stary Mistrz powraca? Nie chcę tego. Wolę mojego Severusa, który jest... miły!” - krzyczała w myślach.
- Nie śpię, Severusie. Ja tylko...
- Jak śmiesz? No pytam! Jak śmiesz wymawiać moje imię?! - Odwrócił ją twarzą do siebie. I gniewnie spojrzał w jej orzechowe, pełne bólu i strachu oczy. - No jak śmiesz? - Milczała. Severus wściekł się. Walnął ją z dłoni w policzek. Nawet nie pisnęła z bólu. Nie chciała pokazywać, że jest słaba.
- Przepraszam, panie. To się więcej nie powtórzy. Ale proszę, nie bij mnie, panie. To boli. Zwłaszcza, że ma pan siłę, a ja nie należę do osób takich jak Malfoy. Jestem dla pana wiadomości kruchą osobą, którą łatwo można zranić! A pan właśnie to zrobił. - Wstała. - Dziękuję za opiekę PANIE i żegnam! Idę do siebie się wypłakać i... szczerze? Już myślałam, że jest pan CZŁOWIEKIEM, a nie POTWOREM. Jednak potrafi pan pokazywać uczucia, gdy jest ktoś na przykład chory, w łóżku! Żegnam! – krzyknęła i wyszła z pokoju, utykając na jedną nogę. Policzek strasznie ją bolał. Podeszła do lustra. „Cholera, ta świnia zostawiła mi ślad. I po co ja to mówiłam?! Chciałam być miła... A już myślałam, że mogę dać... obdarzyć go jakimś uczuciem, takim ciepłym, a on wszystko psuje! Tłustowłosy dupek! Nienawidzę go! Chcę już koniec wakacji! Ależ będzie koniec. Za miesiąc i jeden tydzień! Czemu to wszystko jest takie męczące?!”


     Severus siedział przy oknie. Był smutny, zabolały go słowa Gryfonki. Chciał dobrze, a jak zawsze wszystko wyszło źle. To, co mu powiedziała to była prawda. On nie jest człowiekiem, jest potworem. „Jak mam jej to powiedzieć? 'Hermiono, chciałem się zmienić dla ciebie, bo... zależy mi na tobie? I nie wiem, dlaczego mi zależy? Że nie jesteś mi obojętna?' Nie, Sev, nie żartuj sobie, taka piękna dziewczyna nigdy nie pokocha takiego bydlaka jak ty! A z resztą... Czy na pewno mowa o miłości? A może to tylko zauroczenie? Uspokój się, człowieku. Ona nigdy nie będzie twoja" - karcił się w myślach. W głowie ciągle mu dźwięczały słowa Ona nigdy nie będzie twoja.
- Jeszcze zobaczymy, ulegnie mi. Prędzej czy później, nawet gdyby miało to trwać cały siódmy rok... To i tak ją zdobędę. Będzie moja na wieki - szepnął sam do siebie. Wszedł do łazienki i wziął prysznic. Zerknął do pokoju swojej podopiecznej. Leżała na łóżku, czytała i płakała. Severusowi żal się jej zrobiło. Zapukał. Hermiona otarła łzy i utykając podeszła do drzwi. Otworzyła je. Wzrok napotkał spojrzenie Snape'a. Od razu spuściła oczy w dół. Wpuściła swojego pana. Stała w kącie i pozwoliła mu usiąść. Severus położył się na jej łóżku, nawet nie spojrzał, gdzie ona jest, co robi. Patrzył w jeden punkt na suficie.
- Przyszedł pan tu po coś?
Severus nie odpowiedział, jakby był w transie. Hermiona usiadła na dywanie.
- Granger - warknął. - Myślałem nad twoimi słowami. Nieuniknione jest to, że powinienem cię ukarać. Jednak jestem litościwym panem - na to stwierdzenie Hermiona wybuchnęła śmiechem. - Bawi cię coś? - uniósł brew - bo mnie nie. Nie ukaram cię, wracając do tematu. Ciesz się, bo kara byłaby... Nie, to byłoby Crucio. Następnym razem uważaj na słowa, bo one mogą kogoś zranić.
„Co? One go zraniły?” - nie mogła w to uwierzyć.
- Wie pan...Mnie też bolą pewne pana czyny w stosunku do mnie. Ja nie zapominam i nie zapomnę pobytu w Malfoy Manor i to, co mi tam robili. A co dziwne, pan nawet się tym nie przejął. Miałam rany, już ich nie mam. Wyzdrowiałam, a pan znów jest arogancki i cyniczny. Właśnie to mnie rani. Wolałam pana tamtego... troskliwego i opiekuńczego.
Severus wzruszył ramionami i wyszedł.

***

I jak rozdział? Podobał się? No, czytacie - komentujecie! Dziekuję za tyle wejść i komentarzy!
Lubicie ją? Ja bardzo. Jest nienormalna i wybuchowa! Kocham ją za to ;*

Pozdrawiam

Irisa Malfoy