Rozdział 14

Dla Kasi. Mhm, tak dla Ciebie... Miłego pobytu u koleżanki :)

***

Severus w nocy nie mógł spać, myślał nad słowami Gryfonki. Czy on naprawdę był taki zły?  A może miała na myśli co takiego „Severusie, nie rób sobie nadziei. Lepiej myśl jak można zerwać naznaczenie. Zaraz, co Alex mówił? Albo ktoś mnie naznaczy, albo ja kogoś innego. W to wątpię, więc zostaje jeszcze śmierć bądź ślub. Ślub odpada. Nie zgodzi się, ale śmierć… To jest to”. Nad ranem wyciągnął pergamin i pióro. Napisał na nim:

„Droga Hermiono Granger,
Wiem, że Ci trudno z tym naznaczeniem, z moją osoba i z utratą rodziców. Chcę Cię uwolnić od naznaczenia, dlatego też piszę ten list. Proszę Cię, nie ratuj mnie. Powiedz Dumbledore'owi, że zrobiłem to dla Twojego dobra. Wybacz moje błędy i wszystko to, czym Cię zraniłem. Powiedziałbym coś jeszcze, ale... zachowam to na wieczność dla siebie.
Żegnaj,
Severus Snape”

  Włożył kopertę pod drzwi Miony, chwycił truciznę i zszedł na dół. Wypił płyn, który powodował bolesną, długą śmierć w cierpieniach.

   Hermiona obudziła się w paskudnym humorze. Zauważyła karteczkę. Podniosła ją i odłożyła na biurko. Wzięła czyste ubrania i poszła pod prysznic. Pół godziny później wyszła czysta i pachnąca. Uczesała włosy i chwyciła karteczkę. Nie mogła uwierzyć. Przeczytała raz jeszcze, trzeci, czwarty. Nie wiedziała, co robić. Wparowała do gabinetu Snape’a. Wiedziała, że nie może, ale ważniejszy był ON. Przeszukała wszystkie półki aż znalazła TO. Bezoar. Schowała go do kieszeni i zbiegła na dół. Był tam. Leżał na podłodze. Na jego twarzy widoczny był nieopisany ból. Trzymał się za brzuch. Uklękła przy nim i pogłaskała  po policzku. Włożyła mu do ust odtrutkę. Poruszyła jego szczęką tak, aby ją pogryzł. Po chwili spojrzał na nią, a ona bez zastanowienia pocałowała go. Tak prawdziwie, czule. Severus oddał pocałunek i posadził ją sobie na kolanach. Wkrótce oderwali się od siebie.
- Eee.... Wybacz, panie - cicho powiedziała. - Ja nie powinnam... Nie miałam prawa. Wybacz moją śmiałość.
Severus zignorował to i znów musnął jej usta swoimi. Położył głowę na jej ramieniu i szepnął do jej ucha swoim niskim głosem:
- Dlaczego mnie uratowałaś, Hermiono?
- No bo ja... Panie, to nie tak! Zależy mi w pewien sposób na panu... To jest dziwne uczucie, coś ciągnie mnie do pana. I teraz jak zobaczyłam swoje życie po pańskiej śmierci, stwierdziłam, że ono nie miałoby sensu. Ja... Niech mi pan coś obieca – powiedziała i przytuliła go najmocniej jak tylko mogła. - Proszę. - W oczach miała łzy.
- Dobrze. Zobaczę co to będzie.
- Niech pan mi obieca, że nigdy już nie pomyśli, że miałabym pana dość. Niech pan nie popełnia już samobójstwa i... jeszcze coś - przerwała. Bała się to powiedzieć.
- Mów, śmiało -zachęcił ją.
- Jeśli to możliwe to proszę, niech pan mnie już więcej nie bije. Ten policzek - pokazała ślad po jego dłoni - boli.
Snape pocałował to czerwone miejsce. Przejechał po nim wierzchem dłoni.
- Obiecuję. A teraz ty mi coś obiecaj.
- Dobrze.
- Trochę tego będzie - zaśmiał się. - Mów mi wszystko. To, czego potrzebujesz, co czujesz... Nie bój się. Kara może i będzie, ale musisz wiedzieć, że później będę żałował. Obiecaj, że nie wejdziesz do mojej sypialni i bez potrzeby nie położysz się koło mnie. Masz własną sypialnię.
- Obiecuję. - Chciała wstać, ale nie mogła. Trzymał ją mocno.
- Jak noga, kochanie? - Hermiona wzdrygnęła się na to słowo.
- Dobrze. Już aż tak nie boli. Piękna dziś pogoda. Mogę wyjść na dwór panie? - zapytała niepewnie.
- Mam lepszy pomysł, chodźmy na piknik.
Granger skinęła głową.

***

Wiem! Możecie mnie zabić. Krótki! och, nie wiem... coś się ze mną dzieje, ze nie mogę pisać dłuższych! 

Ale proszę! 14 rozdział. Więc, to tyle ode mnie. 

Zdjęcia dziś nie ma. 

Pozdrawiam.