Rozdział 15

Dla mojej siostry :*

***

Po godzinie Hermiona i Severus byli już gotowi. Czarnowłosy mężczyzna trzymał koszyk pełen smakołyków, Hermiona zaś po raz pierwszy od pobytu u Severusa miała na twarzy szczery uśmiech. W ręce trzymała zielony koc.
- Mogę złapać cię za dłoń, Hermiono? - zapytał niepewnie, jakby nie wiedział, że może zrobić z nią wszystko. Miona spojrzała na niego ze zdziwieniem.
- Nie - odparła stanowczo i odwróciła głowę, bojąc się, że ją uderzy, jednak to się nie stało. Snape może i był zdziwiony, lecz uszanował jej decyzję.
- Nie bój się mnie, obiecałem.
- Och, to wiem! – warknęła. - Ale jesteś też Ślizgonem, panie. Nie zapominaj, że Ślizgonom nie można ufać. - Z gracją i uśmiechem na twarzy ruszyła przed siebie. Snape dogonił ją dopiero w sadzie. Rozłożyła koc, a on jedzenie oraz picie. Usiadł, a ona położyła swoją głowę na jego kolanach i zaczęła jeść winogrona.
- Zadziwiasz mnie, Granger. - Pogłaskał jej policzek. - Jesteś inna.
- Cóż, kobieta zmienną jest, nieprawdaż?
„Tak, a zwłaszcza moja” - dodał w myślach. Severus położył się i nie przestawał głaskać dziewczyny po policzku. Chwycił jabłko i ugryzł.
- Hermiono, co chcesz robić po Hogwarcie? Wiesz, z twoimi umiejętnościami jesteś zdolna do wszystkiego.
- Ja? - zakrztusiła się. Usiadła, by się nie udusić. Zdziwiło ją to pytanie. - Jeśli przeżyję, na pewno nie będę aurorem. Jak przejdziesz na emeryturę, zastąpię cię. - Rzuciła mu wredny uśmieszek,
- No proszę, pójdziesz w moje ślady. A nie kusi cię coś lepszego? Coś bogatszego? Ten jeden krok dalej?
- Uzdrowiciel? Kusił. Ale przestał na piątym roku. Wiesz... - wtuliła się w niego. - Chcę pokazać uczniom, że warto było cię nienawidzić.
Severus nie odpowiedział. Zamknął oczy i się rozmarzył, co by miał z Granger, gdyby nie te jego chore zasady... I nagle go olśniło.
 Poderwał się, przy czym zwalił Mionę na trawę.
- Wybacz, ale miałem olśnienie. Posłuchaj, nie... nie cierpisz mnie, a dlaczego? Bo psuję ci wakacje. A czym? Tymi durnymi zasadami, prawda?
Hermiona przytaknęła.
- Od teraz oznajmiam ci wszem i wobec - koniec z nimi! Koniec z karami, z per panie… Oczywiście jesteś u mnie, więc co do niektórych rzeczy musisz się dostosować.
- Ja... co? Jestem w pewien sposób wolna?
Severus westchnął.
- Tak, a będziesz całkowicie wolna jak umrę. Albo jak... weźmiemy ślub.
- Nigdy - żachnęła się. Wstała i podeszła do gruszy. Zerwała dwa owoce. Rzuciła jeden w tył głowy Severusa.
- To bolało! - krzyknął gniewnie.
- Wybacz, sprawdzałam wiarygodność twych słów, SEVERUSIE. - Jego imię niemalże przeliterowała. Czuła się inaczej, jakby nowe życie dopiero co zaczynała. Severusowi nawet podobała się taka Granger: miła, wesoła, pełna energii. Porównał ją do tej zgnębionej, cichej, skromnej i kruchej. Teraz wydawała się inna. Silniejsza. Pewniejsza. Bardziej… pociągająca?! „Severusie, to dziecko! Nie myśl tak o niej! Za miesiąc ją zwracasz! Ma szkołę. Ma marzenia. Plany. Chcesz jej to popsuć? Nie bądź taki. I tak wakacje zmarnowała przez ciebie!” Spojrzał na Granger. Wchodziła na drzewo. Luźna bluzka opadła i ukazały się jej piersi w staniku. Wstał i postawił ją na ziemi.
- Ej! - krzyknęła z wyrzutem.
- No co? A gdybyś spadła? - zapytał poważnie, ale w duszy się śmiał.
- Ale profesorze! Nie jestem małym dzieckiem! Umiem o siebie zadbać! No, ale pan nie! Tłuste włosy, ciągle te same ubrania… Mi by się rzygać chciało na widok surdutu i czerni, a panu nie? Jak pan umyje głowę i się UBIERZE NORMALNIE to porozmawiamy.
Usiadła na kocu z miną obrażonego dziecka i ugryzła gruszkę, którą niedawno rzuciła w  głowę Severusa.
Snape stał przed gruszą i myślał o tym. „Czy ona mnie właśnie obraziła? Jak mogła? Ja i tłuste włosy? Ach, a myślałem, że widać, iż je myję. Może za dużo odżywki na łeb kładę? Ale jedno jest pewne, jutro idę na zakupy z Narcyzą. Nie ma innej opcji”.
Wróciwszy do domu Hermiona wzięła prysznic i zamknęła się w pokoju. Czytała, jak zawsze wieczorem. Severus natomiast chciał od niej odpocząć, więc zaszył się w swoim gabinecie. Sprawdzał eseje szóstoklasistów - zadanie domowe przed wakacjami. Obiecał, że odda je we wrześniu.
- Malfoy... Świetna praca, ale wyjątkowo za to, co zrobiłeś Granger - mruczał sam do siebie - masz najniższą ocenę. O, Hermiona... - szybko przeczytał. - Powyżej oczekiwań. No i nasz Weasley... Żenada.
Wstał i zamknął się w swojej sypialni.


Hermiona leżała już w łóżku, kiedy do okna zapukała sowa. Otworzyła jej i odwiązała liścik. Był od Pottera.

„Droga Hermiono!
Zastanawiam się, czemu milczysz. Czy coś się stało? Ach, pewnie teraz przeżywasz męczarnie ze Snape'm, współczuję. Jestem w Norze, a Dumbledore miał rację - co trzy dni są ataki. Nie wiadomo dlaczego. Pomagam Molly i Arturowi. Gin i Ron też. Tęsknię, wiesz? Za twoimi radami, oczami, głosem…
Bil i Charlie pozdrawiają Cię, razem z Ginny. Ciągle klnie na Nietoperza za to naznaczenie. Mówi, że musisz czuć się gorzej po tym wszystkim. Napisz, co u Ciebie.
Ściskam i całuję,
Twój Harry”

Hermiona uśmiechnęła się, było późno, chciała odpocząć. Położyła list na biurku i zasnęła, obiecując sobie, że odpisze z samego rana.

***

Hej! Podoba się rozdział? Mam nadzieję! Dla siostry, pomimo tego, że ma 6 lat. Nie wiem co mnie do tego skłoniło. Bardzo ją kocham! :)
Rozdział sprawdziła jeszcze stara beta... od 21 rozdziału będzie Nox :)
Liczę na komentarze i pozdrawiam.
Irisa Malfoy