Rozdział 4

Hej Miśki :* I jest rozdział 4 ! Dziękuję mojej becie za tak szybkie sprawdzenie go :D

***

Hermiona weszła do Pokoju Wspólnego i usiadła na sofie. Odetchnęła z ulgą i skierowała wzrok na fotel. Coś się tam poruszyło. Niepewnie podeszła bliżej, aby chwilę później ujrzeć śpiącą na nim Ginny. Szturchnęła ją.

- Gin... wstawaj! - powiedziała trochę za głośno, gdyż dziewczyna aż podskoczyła. Rudowłosa spojrzała na Gryfonkę jak na idiotkę. - Nie jestem kretynką! Nie śpię tu! No już, wstawaj! – podała jej rękę i pomogła się podnieść.

- GDZIE TY BYŁAŚ?! Czekałam! – wykrzyknęła młoda Weasley, ale na tyle cicho, by nikogo nie obudzić.

- U Snape'a na szlabanie... Nie mówiłam ci? - zapytała zdziwiona. – Wiesz, jaki on jest denerwujący? Na początek... - Miona opowiedziała jej wszystko. To, co kazał jej zrobić i w jaki sposób, a później ten cały prysznic. No i nie zapomniała o jednej istotnej rzeczy: - Wiesz, że nasz profesorek myje włosy? I to moim ulubionym szamponem!

- No coś ty! On i szampon? – Gin otworzyła ze zdumienia oczy. - Jestem ciekawa, co Harry o tym powie. Przekażę mu wszystko... O 2 w nocy idę na wieżę zegarową... Mam randkę... - szepnęła. Hermiona się uśmiechnęła. – A tak właściwie, to za co ten szlaban, Hermiono? Obraziłaś go?

- Nie uwierzysz! Kiedy na mnie patrzył na lekcji, pomyślałam, że jest dupkiem. Czytał mi w myślach! Jak mógł? I za to dostałam ten szlaban! A, na Merlina, wiesz, co najgorsze? Dał za esej najniższą ocenę, a Malfoy'owi najwyższą! Nienawidzę go! Sukinsyn jeden! Wkurza mnie to. Uwziął się. A ja mu przecież nic nie zrobiłam. Staram się, słucham go... a jemu mało! To pedał i tyle! Impotent jeden... - podeszła do okna. Ginny podreptała za nią i ją przytuliła.

- Skąd wiesz, że impotent? A może jest... A może ma... no wiesz... Nie ma tego... co chłopacy mają - zaśmiała się. Granger wybuchnęła śmiechem. Na samą myśl o tym chciało jej się śmiać. Po chwili jednak się opanowała.

- Wiesz... wkurza mnie cały on, ale... Ta pogarda w jego oczach... poniża uczniów!

- Wiem, wiem, wiem... Dziwię się, że jeszcze się nie przyzwyczaiłaś, kochana... – ziewnęła Ginny. - Na szczęście za niecałe dwa tygodnie odpoczniesz od niego na całe dwa miesiące! Ciesz się.

- Cieszę się... Idę spać. Dobranoc. Miłej randki – powiedziała Granger i zniknęła na schodach. Zamknęła się w pokoju i przebrała w piżamę. Była to prawie przezroczysta, czerwona i krótka koszula nocna.

     Następnego dnia na śniadaniu nie było Severusa Snape'a. Leżał i spał... a raczej próbował spać w swoich komnatach. Drażniło go wszystko. Światło, dźwięk, tlen... Miał kaca. I to poważnego. Po chwili rozległo się pukanie. Wszedł profesor Alex.

- Severusie, bracie mój, chodź na śniadanie! - powiedział radośnie. - Wszyscy już są - wszedł do jego sypialni. Zobaczył dookoła łóżka mnóstwo butelek po Ognistej. - Nie mów mi, że znowu zalałeś się w trupa. Dlaczego?

- WYNOCHA! - warknął.

- Jesteś pijany? A gdzie masz eliksir na kaca, Sevcio ?

- Nie wiem... Skończył się jakiś tydzień temu, jak musiałem Ślizgonów... W każdym razie... WYNOCHA!

Alex usiadł. Nie chciał zostawiać kolegi w takim stanie. Zdjął z niego kołdrę.

- Snape... masz dziś lekcję! Jest piątek, później pośpisz. Chodź!

Severus nie wytrzymał. Chwycił poduszkę i rzucił nią w niego.

- Chcę spać! WYNOŚ. SIĘ. STĄD! – wstał, lecz zachwiał się i upadł. Przeklnął. - I widzisz, co zrobiłeś? Idź!

- Severusie! - krzyknął nauczyciel od obrony przed czarną magią. - Proszę cię!

Mistrz Eliksirów z trudem usiadł na łóżku.

- Weź za mnie lekcje! Proszę, daj mi umrzeć!

Alex wiedział, że już nic nie wskóra. Poklepał go po ramieniu i wyszedł. Severus niemalże natychmiast opadł na łóżko. Machnął różdżką i zasłonił okna. Następnie przykrył się kołdrą.

    Cały ranek przespał. Po południu zgłodniał, więc był zmuszony wstać i udać się do kuchni. Usmażył sobie jajecznicę. Usiadł i zaczął jeść. Co chwilę podskakiwał, ponieważ dostał czkawki. Kiedy zjadł, ubrał się jak na profesora przystało i zniknął. Teleportował się gdzieś, gdzie nikt go nie znajdzie. Miał doła, więc musiał odwiedzić pewne miejsce. Cudowne miejsce. Dom Lily i Pottera.

    Snape zawsze tam przebywał, gdy było mu źle, smutno lub czuł się samotny, bądź bolało go serce. Wszedł do domu i udał się do pokoju, gdzie przed siedemnastu laty leżała martwa ukochana Mistrza Eliksirów.