Rozdział 6

Hej! Naszła mnie wena i na tablecie pisałam! Beta miała duzo pracy ale się uporała! Dzięki Ci! ;*
Dedykuję go Wam, którzy przetrwali przez 5 rozdział i się nie zniechęcili ! Dziękuję.
Miłego czytania
Irisa Malfoy

***

Wszedł Severus.
- Albusie, wzywałeś mnie? – zapytał, zerkając na Hermionę z lekkim niedowierzaniem.
- Tak, usiądź. Proszę. - Podał mu list do Granger. - Co o tym sądzisz, Severusie?
- Nie ma po co wracać. Musi zamieszkać w Norze.
- Nie ma mowy... Był tam ostatnio atak. Powinna zamieszkać na wakacje z nauczycielem, ale... Severusie, posłuchaj. Tylko ty masz dom... Proszę. Zaopiekuj się nią. - Hermiona zbladła. „Co? Przez 2 miesiące mam go znosić? Koszmar”. Severus złapał się biurka.
- Nią? Ja? Ale... ale... Dumbledore! To niedorzeczne!
Albus wstał. Nie miał na nich sił. Zmierzył Severusa swoim niebieskim wzrokiem.
- Niby czemu?
- Bo ta dziewczyna nie będzie mnie słuchała... Zrozum - jęknął. - A poza tym...
- Severusie! - krzyknął błagalnie. - Myśl. Skoro boisz się, że będzie nieposłuszna... To może… naznacz ją? Ale nie do celów seksualnych, bo się dowiem! Po to, by cię słuchała.
Granger myślała, że zemdleje. Severus nie wiedział, co zrobić. W końcu... a z resztą. Co mu szkodziło.
- Dobrze - odpowiedział pewnie. Złapał nadgarstek Hermiony. - Będzie trochę bolało, Granger, ale wytrzymasz.
- NIE! NIE ZGADZAM SIĘ! TO JEST WBREW PRAWU! PROFESORZE! BŁAGAM! NIE! NIE ZGADZAM SIĘ! MORALNOŚĆ… A GDZIE ONA? NO PYTAM SIĘ, GDZIE ONA???!!!
Severus rzucił jej mordercze spojrzenie,
- Już rozumiem, Severusie, czemu... Czemu boisz się, że nie będzie cię słuchać.
- Dokładnie. Jest perfidna, cyniczna i przemądrzała.
- Odezwał się - mruknęła. Chwilę później poczuła szczypanie. Severus wypalił jej naznaczenie. „Świetnie. Zaczyna się”. Pomyślała. Była zła na Snape'a za to. Myślała, że mimo wszystko jest dość porządnym człowiekiem.
- I to wszystko? - załkała. - Wybaczcie... Chcę iść się wypłakać. Ja ich kochałam... Nadal kocham. A tak nagle ich straciłam.
Severus chciał coś powiedzieć, ale dyrektor uciszył go. Hermiona wybiegła z gabinetu i zamknęła się u siebie w pokoju. Miała dość. Dość tego wszystkiego.
    Severus usiadł naprzeciwko dyrektora. Spojrzał w jego przenikliwe oczy.
- Albusie... Nie chciałem jej naznaczać. Nie chcę mieć jej jako własności. Chciałem, by nie pyskowała i się nie wymądrzała jak będzie u mnie. To naznaczenie...
- Severusie. Wiem, że to był błąd. Nie cofniesz tego, chyba, że ktoś cię naznaczy albo ty kogoś innego. Nie można mieć dwóch ludzi naznaczonych. Jeśli ona jest naznaczona, a ty później naznaczysz kogoś innego, Hermiona będzie wolna. Mam jeszcze jedną prośbę. Voldemort pragnie jej śmierci, bo jest z rodziny mugoli. Proszę cię, zaopiekuj się nią dobrze... Rzuć na dom zaklęcia obronne. Strzeż ją jak skarbu. Ufam ci. Zawsze ci ufałem.
    Snape zbladł. Przecież przed Granger naznaczył Dracona. Czy to znaczy, że... Nie, to nie mogło być to... A może? Ale... „Severusie, nie ubolewaj nad nim. Zapłaci ci galeony, a Lucjusz będzie wolny jeszcze w lipcu. Jesteś... nie! Nie jesteś gejem ani pedofilem. Pociągają cię kobiety. Podjąłeś decyzję. Nie niszcz tego” - myślał rozpaczliwie. Wstał i przeszedł się po gabinecie.
- Zrobię, co w mojej mocy, Albusie, ale niczego nie obiecuję – powiedział i wyszedł.


         Hermiona szlochała w poduszkę. Nadgarstek wciąż piekł, a bała się tego, co może jej się przytrafić w wakacje. Usłyszała ciche śmiechy. Rozpoznała Ginny i Harry'ego. Weszli do jej pokoju. Harry od razu przypomniał sobie, co mu się śniło.
- Hermiono, współczuję... - przytuliła ją Ginny. - Merlinie... To musi być koszmar, prawda?
Hermiona już zapomniała o naznaczeniu.
- Tak. Hej, Harry. Miło, że wpadłeś.
Chłopak pogłaskał ją po policzku.
- Hej. Nie wiem, jak cię pocieszyć. Pewnie są teraz szczęśliwi, wiesz?
- Wiem, też mam taką nadzieję - ziewnęła. Po chwili zasnęła w ramionach przyjaciółki. Potter chwycił jej dłoń. Zobaczył na niej naznaczenie i od razu pokazał to Ginny. Rudowłosa przykryła Mionę i razem z Bliznowatym wyszła.
- Harry, co to było?
- Naznaczenie. Symbol czyjejś własności. Najwyraźniej Snape przywłaszczył ją sobie.
- Ale przecież to... - nie mogła dobrać słów.
- Okrutne? Wiem... Voldemort - na to słowo Ginny wzdrygnęła się - też tak robi... Mroczny Znak. To też tak jakby naznaczenie. Och, jesteś śpiąca. Jutro z nią porozmawiamy. Idź spać. - Pocałował ją. – Dobranoc, kochanie.
- Mhm... Dobranoc, kotku.
Zniknęła w dormitorium.


     Severus leżał na sofie i myślał o Granger. Nie mógł zrozumieć swojego postępowania. „No dobra, ale czemu kazałem to robić Malfoy'owi? Jestem pedofilem. Ale... też nie rozumiem, dlaczego Granger ma mieszkać ze mną i po co ją naznaczyłem! Nie chciałem tego! Chciałem tylko szacunku! Czy ta dziewucha nie może być normalna? Musi być taka wszystko wiedząca? Haha, ale ja to zmienię... Już wkrótce. Będzie się modliła, by kolejny dzień nie nadszedł. Będę uczył ją pokory, szacunku i cierpliwości. A co najważniejsze – skromności” - myślał.
Nie wiedział, kiedy zasnął.