Rozdział 16

Hej i czołem!
Dla Victorie la Roulette :) Ach, to nasze opowiadanko ^^

***

Severus nie mógł w nocy spać. Postanowił odwiedzić Granger. Cicho zapukał i wszedł. Spała. Odetchnął z ulgą. Usiadł na krześle przy biurku. W pokoju panował półmrok, jej piękną twarz oświetlało światło Księżyca. Rozejrzał się i na biurku zobaczył list. Zdziwił się. Sięgnął po niego i odczytał go. Zdenerwował się. „Co? Za jej oczami? Kurwa, Potter…  Z rudą się nie układa, że musisz do mojej własności zarywać? Ona i tak będzie moja. Jestem przystojny, uroczy, czarujący, potrafię całować... A ty to pedał! Biedak, ale cóż, życie”. Odłożył list i wyszedł z jej pokoju.

Następnego dnia Hermiona zeszła na śniadanie. Severusa nie było, więc zdziwiła się. Nałożyła sobie kawałek pizzy i nalała kompotu. Po chwili usłyszała kroki. Chyba chodził. I miała rację - w kuchni stanął Severus Snape, który miał CZYSTE WŁOSY!!! To był dla miej szok. Z wrażenia aż spadł jej widelec, jednak szybko go podniosła.
- Dzień dobry - mruknęła.
- Och, dzień dobry. Eee... i jak wyglądam?
„Oszałamiająco”.
- Normalnie. Nie ma różnicy - powiedziała obojętnie. „Och, seksownie. I jeszcze... wow! Co on ma na sobie?” Hermiona teraz zobaczyła, że ma ubraną niebieską koszulę i dżinsy. To był dla niej kolejny szok. Wyglądał młodziej. Po chwili w kuchni zjawiła się Narcyza Malfoy.
- No, kochanie, w szafie masz parę ciuchów. Pamiętaj, po południu idziemy na Pokątną. Kupię ci ubrania. Ooo... Dzień dobry, Hermiono - uśmiechnęła się ciepło do Gryfonki. - Jak zdrowie?
- Dziękuję. Bardzo dobrze, profesor Snape bardzo o mnie dba.
- Widzę właśnie - podeszła do niej. – Merlinie, jaka ty chudziutka. Przytyj może trochę, a nie... Jak cię głoduje, to w jaja go kopnij - uśmiechnęła się figlarnie do Mistrza. - A jak to nie podziała, to wiesz, gdzie mnie szukać. - Puściła jej oczko i nałożyła jeszcze dwa kawałki pizzy. - No, Severusie, dopilnuj, by ta młoda i urocza dama zjadła wszystko.
- Dobrze, Cyziu. To wszystko? Nie gadaj tyle, bo się nadymasz. A teraz jeśli łaska idź. Chcemy zjeść. Będę po południu - wygonił ją z kuchni. Po krótkiej chwili wrócił i usiadł naprzeciwko Miony. Nałożył sobie jedzenia i bez żadnego „smacznego” zaczął jeść.
Hermiona szybko skończyła. Podziękowała i pobiegła na górę. Chwyciła pióro i pergamin. Napisała:

„Kochany Harry!
Ja też tęsknię! Chcę już być przy Was wszystkich. U mnie na początku było... byłam służącą, ale teraz jakoś się zmienił. Jest milszy. Snape nie jest taki zły, można go polubić. Wystarczy poznać. Nie, nie jestem dziwna, Harry, to prawda.
Współczuję Wam, mam nadzieję, że poradzicie sobie z tymi Śmierciożercami. To dupki i tyle. Nie wiem czemu uwzięli się na Was.
Pozdrów wszystkich ode mnie. A, i przez najbliższe dni nie będę mogła pisać. Podziwiam Snape'a w nowych ciuchach i czystych włosach!
Całuję i tęsknię,
Twoja Hermiona”

Zawołała sowę. Przywiązała jej liścik i pozwoliła odlecieć.

Po południu Serverus był ubrany w dawniejsze ubrania. Nie chciał wyróżniać się na Pokątnej.
- Hermiono, wychodzę! Nie wiem, kiedy będę! Nie wychodź nigdzie, nie wpuszczaj nikogo i... nie pisz listów. Jasne?
- Tak, profesorku - uśmiechnęła się ciepło.
Severus zmierzył ją wzrokiem i zniknął. Pojawił się na Pokątnej. Narcyza już tam była. Chwyciła go pod rękę i z uśmiechem na twarzy ruszyli na spacer.
- Wiesz, Sev... - zaczęła. - Z Lucjuszem znowu mi się nie układa. Ja wiem, jesteś o kilka lat młodszy, ale... Znowu mnie zdradza, bije, mam tego dość! O, ta koszula - pokazała mu różową w błękitne paski. - Bierzemy i cicho. Mam na piersiach siniaki... Na udach, brzuchu też. Nie wiem, co mu zrobiłam. Chciałabym się rozwieść.
- Z Lucjuszem? Ale nie możesz. Przecież wiesz jakie masz z nim małżeństwo. Nie dadzą wam rozwodu. A dlaczego cię pobił?
- Bo... - miała łzy w oczach. Wyszli ze sklepu i wtuliła się w niego - powiedziałam mu, że jest zasranym egoistą, dupkiem i nic nie potrafi jak tylko pieprzyć dziwki. Wielki pan domu wkurzył się. Zgwałcił mnie na oczach syna, wiesz? Draco... On się z tego śmiał. Podobało mu się... Mnie to boli, wiesz? Mój syn widział mnie nagą, zapłakaną i krzyczącą z bólu... no i podczas gwałtu. Lucjusz kazał synowi, lecz on ma honor albo raczej jego resztki i odmówił. Severusie - po jej policzkach płynęły łzy. - Ja mam tego dosyć. Jestem poniżana i upokarzana, straciłam dumę...
Severus przytulił ją i pocałował w czoło.
- Wystarczy zakupów. Chodź, wracamy - teleportował ją i siebie do swojego domu. Usiedli na kanapie.
- Severusie, mogę czegoś spróbować?
Hermiona usłyszała to. Cicho zeszła na dół i schowała się za regałem.
- Dobrze.
Narcyza przybliżyła swoją twarz do jego i pocałowała. On nie zaprzeczał. Oddawał każdy pocałunek.

Hermiona miała łzy w oczach, pobiegła na górę. Trzasnęła drzwiami i płakała.
Severus po chwili się odsunął. Spojrzał na kobietę.
- Czemu to zrobiłaś...?
- Wybacz, chciałam zobaczyć jak to jest z innym. No cóż, muszę wracać do domu bólu. Dziękuję za wsparcie, Severusie. Nie strać tego, co masz... Widzę jak na nią patrzysz. Pożerasz ją wzrokiem. Nie zaprzeczaj. Nie ukrywaj uczuć. Nie kłam, że jest inaczej, ja to wiem. Znam się na ludziach,
- Ale... ja jej nie... Cyziu!
- Nie zaprzeczaj. – Zniknęła.

***

Hejka jeszcze raz! Jutro wyjeżdżam więc nie wiem kiedy pojawi się kolejna notka! Postanowiłam, że rozdziały jak na razie będą się ukazywać co tydzień! :) Ja się cieszę! Będę miała więcej czasu na napisanie 23! :) I jak Wam się podoba rozdział!? Proszę o szczerą opinię... wolę prawdę niż słodkie kłamstwo! :*

Taaa, dwa zdjęcia... nie wiem czemu ale je lubię ! :D

Pozdrawiam

Irisa Malfoy